ตรายางมีมานานแล้ว คุณสามารถดูพวกเขาในสำนักงานสำนักงานไปรษณีย์และธุรกิจทั่วโลกตามที่ใช้ในการประทับตราวันที่และรายละเอียดเกี่ยวกับเอกสารและสินค้า เมื่อไม่นานมานี้ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีอุตสาหกรรมและเทคโนโลยีการพิมพ์ทำให้ต้นทุนการผลิตแสตมป์ลดลงมากนักแทนที่จะใช้แสตมป์ที่มีรูปมากกว่าแค่ข้อความธรรมดาและเป็นที่นิยมใช้กันมากขึ้นสำหรับศิลปะและความสนุกด้วย เด็กและผู้ใหญ่เหมือนกัน แต่มันเริ่มต้นที่ไหนและรากของแสตมป์ที่ทำเองแบบสมัยใหม่เหล่านี้เป็นอย่างไร

การพัฒนาตรายางจากยางพารา

ในปี ค.ศ. 1736 นักวิทยาศาสตร์ชาวฝรั่งเศสและนักสำรวจชาร์ลส์มารีเดอลา Condamine ส่งตัวอย่างแรกของ SAP จากต้นไม้โดยเฉพาะในป่าอเมซอนไปยังสถาบันเดอฟรองซ์ในปารีส เขาตั้งข้อสังเกตว่า SAP ถูกใช้โดยชนเผ่าท้องถิ่นเป็นกาวและเมื่อเก็บรวบรวมใน ขนาดใหญ่และอนุญาตให้แห้งกลายเป็นลูกบอลเด้งที่ เอาความสุขมากในการเล่นกับ นักวิทยาศาสตร์หลายคนทดลองใช้ เพื่อหาประโยชน์ในทางปฏิบัติ แต่สิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเขาสามารถทำได้คือการใช้ก้อนเล็ก ๆ ของวัสดุเพื่อขจัดเครื่องหมายดินสอจากกระดาษเพราะฉะนั้น  จึงถูกนำมาใช้ ปัญหาหลักของตรายางบริษัท ในเวลานั้นก็คือความสามารถในการทนต่อความร้อนได้ ความพยายามใด ๆ ในการหลอมหรือเจียระไนวัสดุในกระบวนการอุตสาหกรรมลดลงเพียงเพื่อก้อนเหม็นเหม็น

ชะตากรรมของยางเปลี่ยนเมื่อปี ค.ศ. 1839 เมื่อชาร์ลส์กู๊ดเยียร์พัฒนากระบวนการที่ทำให้ยางกลายเป็นสารที่สามารถทำงานได้ดีที่สุด หลังจากหลายปีของการทดลองกับสารในระหว่างที่ความหลงใหลในปัญหาของเขาทำให้เขาเข้าและออกจากปัญหาและการล้มละลายเขาบังเอิญลดยางบางส่วนที่เขาผสมกับกำมะถันลงในเตาร้อน ตรายาง แทนการละลายลงในระเบียบที่ไม่พึงประสงค์ตามปกติยางจริง “หาย” และยังคงมีความยืดหยุ่นในวันถัดไป กู๊ดเยียร์ได้สะดุดกับกระบวนการที่เขาเรียกว่า “วัลแคนนิ่ง” หลังจากเทพแห่งไฟโรมันเนื่องจากมีส่วนผสมของยางกำมะถันและความร้อน ความพยายามของเขาได้จ่ายเงินออกไปในที่สุดและโลกเห็นพัฒนาการของการใช้งาน “ยางพารา” หลายร้อยครั้ง

การเกิดอุตสาหกรรมการพิมพ์ลายหรือตรายาง

การใช้แสตมป์คำสำหรับวิธีการเพิ่มเครื่องหมายลงบนกระดาษหรือสิ่งต่างๆเช่นลังได้รับรอบหลายศตวรรษ จนถึง 200 ปีก่อนคริสต์ศักราชมีบันทึกของชาวจีนที่ใช้ ตรายาง ในงาช้างเพื่อเพิ่มลายเซ็นลงในเอกสารอย่างเป็นทางการและแสตมป์ทองเหลืองและแม่พิมพ์เป็นที่รู้จักกันดีในยุโรปตลอดช่วงวัยกลางคน แต่มีราคาแพงและมักมีรอยเปื้อนและไม่ชัดเจน มันเป็นพัฒนาการทางทันตกรรมในยุค 1850 อย่างไรที่นำไปสู่การประดิษฐ์ของแสตมป์ยาง ก่อนที่จะมาถึงยางฟันปลอมทำจากทองคำเป็นหลักและยากที่จะทำ ยางวัลคาไนล์ที่เดินทางมาถึงอนุญาตให้ทันตแพทย์สามารถทำให้ฐานฟันปลอมจาก